NEUROLUDOMUSIKA entzuteko, abesteko, dantzatzeko eta jotzeko gaitasun bera
Planteamendua
Musika sentimenduaren matematika da, nortasunaren arkitektura, emozioen kolorearen pintura eta literatura guztietatik unibertsalena. Izan ere, denboran zizelkatzeko gauza den arte bakarra ere bada, duela urte asko idatzitako partiturek jotzen baitute harrigarriro guretzat beren-beregi konpostuak izan balira bezala. Halaber, gauza gutxik ez bezala, herriak elkarrenganako hurbiltzeko aparteko gaitasuna du, musikarik ez dagoen tokian inoiz ere askatasunik egongo ez baita.
Guztiok batera jotzeak soinu-konpromiso gehigarria eskatzen du: nire intonazioak afinatzen du multzoa edo ez, tutti koral edo instrumentalean etengabe bizi gara soinuaren elkarmendekotasun batean, bakoitzak edertu edo zikintzeko modukoa. Honengatik guztiagatik, musikak funtzio argi bat du, lotura sozial eta emozionala sortzearena. Bere oinarri neurokimikoa ere ezagun dugu: jotzeak, abesteak eta dantzatzeak oxitozina askatzen du gorputzetik, konfiantza eta konplizitatea eragiten dituen hormonena, hain justu ere. Musikatzeak taldearen sendotasuna sentiarazten digu eta era berean, norbanakoaren soinua zabalagotzen du osotasun sonoro batera. Bertan, bakoitza haren parte sentitzen da. Musikak eta dantzak talde-lana sustatzeko eskola bat dakarte, parekoak direnen arteko lankidetza bat soinuz eta koreografikoki elkarrekin pentsatzen, elkarrekiko entzuketa, miresmena eta gozamena nagusi diren giro batean murgilduta.
Kontua hauxe da: musika- edo dantza-eskolak ematen dizkiegula esan ohi da. Baina zer ote da hori? Hemen inork ez du eskolarik ematen. Apika elkarrekin partekatzen dugu, zeren eta, haurdunaldiaren laugarren hilabetetik bertatik hari musikalaren edo hari koreo-grafikoaren aurreinstalazioarekin jaiotzen baikara. Irakasleok, egia esan, hori aterarazten dugu bai eta jaso ere. Jaiotzatiko musikariak eta dantzariak ditugu klasean, gu ezagutu aurretik eskarmentu handikoak, hain zuzen. Haien DNAn dago entzutea, abestea, jotzea eta dantzatzea, haien nortasun sonoro, mugimenduzko eta keinuzkoa erakusten dizkiguten ezaugarriak baitira. Kodeak kezkatuta zorroztasun gehiegiz kezkatu ere, beharbada, funtsa ahazturik dugu, alegia, jendeak ideia artistikoak sorraraztea eta bere burua inprobisatzen jakitea eta besteen aurrean inprobisatzen ere.